6.Uśmiech.

- Lucy? – matka spojrzała pytająco na córkę.

- Mamo? – zdziwiła się.

- Musimy poważnie porozmawiać. – oznajmiła z powagą na twarzy.

- Nie mam ochoty. – odparła i popchnęła mamę.

- Jude! – krzyknęła zrozpaczona Layla.

- Zaczęło się.. – burknęła i podeszła do mamy.

Ojciec Heartfilli jak furiat wyszedł z gabinetu i wytargał młodą Heartfilię za włosy.

- Żebyśmy się źle nie zrozumieli to za to ,że szlajasz się po dworze. To źle o tobie świadczy, rujnujesz moją reputację. – wycedził pan Heartfilia przez zęby.

- I co jeszcze powiesz? – zapytała ironicznie i zrobiła krok w tył.

- Nie skończyłem, jeszcze raz zaczniesz pyskować gówniaro ,a porozmawiamy inaczej. – zagroził jej.

- Pies, który głośno szczeka, nie gryzie. – skontrowała Lucy.

- JESZCZE KURWA RAZ, JEDEN RAZ BĘDZIESZ PYSKOWAĆ TO CIĘ ZAJEBIE! – krzyknął cały czerwony.

Jude podszedł do niej i złapał ją za rękę. Wypuścił dym papierosa z ust, przez co blondynka zaczęła się krztusić.

- Przestań.. – powiedziała delikatnie.

- Kiedy dziecko jest nieposłuszne, jestem zmuszony je ukarać. – zadrwił i wyjął papierosa z ust.

- Tato..? – spojrzała pytająco na rodziciela.

Zanim się zorientowała poczuła coś topiącego jej skórę. Był to jego papieros. Heartfilia z bólu osunęła się na ziemię. Pan Heartfilia z tupetem rzucił papierosa na kafelki i wrócił do gabinetu. Zapanowała cisza. Brązowooka zaczęła łkać.

- Nie rozumiem, za co to?! – spytała z pretensjonalnym tonem.

- Nie szanujesz mnie. – odpowiedziała beznamiętnie Layla.

- A ty tylko pragniesz mojej krzywdy. – stwierdziła i zacisnęła pięści.

- Wyjdź. – oznajmiła matka.

Heartfilia przewróciła czekoladowymi oczyma i pobiegła do łazienki. Mocno trzasnęła drzwiami Oparła się o drzwi. Po chwili podwinęła koszulkę i zaczęła liczyć blizny. Dwie na brzuchu, na ramieniu, nadgarstek i ręka. Blondynka podeszła do lustra i spojrzała na swoje marne ciało, było jej widać żebra. Nie jadała często, w dodatku nadal nie do końca wyzdrowiała.

Czy była taka obojętna i sceptyczna? Przynajmniej dobrze grała. Wewnątrz niej rozpętało się piekło. Mogła sobie zadawać kolejne rany, płakać. Poległa.

Poprawiła bluzkę i wyjęła z apteczki wodę utlenioną i bandaż. Samodzielnie przemyła ranę i zabandażowała ją. Nigdy nie doznała takiego bólu, jak ten przed chwilą.

- Ajj.. – syknęła.

W łazience siedziała jeszcze przez dłuższą chwilę. W końcu wyszła. Jej oczy były spuchnięte, a policzki przyozdabiały czerwone rumieńce. Opornie weszła po schodach na górę i wróciła do swojego pokoju.

- Czemu to tak boli? – zapytała samą siebie blondynka.

Czemu wszystko jest niesprawiedliwe? Czemu ja? Czemu? – Takie pytania zadawała sobie teraz Lucy.

Połowa życia spędzona w rozpaczy i bezradności. Najlepiej znane były jej szpitalne mury, obskrobane ściany i specyficzny zapach leków.

Brązowooka opadła na łóżko i zamknęła oczy, powoli zasypiając..

*

Obudziła się wieczorem, zapomniała o swoich obowiązkach. Usłyszała krzyk. Lekko uchyliła drzwi i przysłuchiwała się wulgaryzmom napływających z ust jej matki. Bała się ,jednak po dłuższym namyśle zdecydowała się zejść.

Rodzice znów się kłócili. Lucy zeszła i podeszła do nich.

- JEST NOC! – zwróciła uwagę.

- Wynocha gówniaro. – Jude popchnął ją.

- Jude.. – Layla spojrzała na niego szczenięcym wzrokiem.

- Już kochanie, spokojnie. – mężczyzna pocałował ją w czoło i przytulił.

Tym razem w blondynce coś pękło i wyszła z salonu, udała się na przedpokój i założyła buty. Uciekła. To już nie pierwszy raz, nie wytrzymała aktorstwa ojca. Nieszczere uczucia jakimi darzył mamę, przyprawiały ją o mdłości.

Na dworze było dość ciepło ,mimo wcześniejszego deszczu. Była godzina dwudziesta druga. Udała się w stronę najbliższego sklepu, tylko po to aby usiąść na ławce. Czuła się bezpieczniej, kiedy paliło się światło. Doszła do monopolowego.

Był to mały i stary sklepik ,istniejący już za czasów komuny. W oczy rzucała się nazwa „Stasiek 24h” oświetlona jarzeniówkami. Przed sklepem jak zwykle stali pijacy. Na Heartfili nie robiły wrażenia takie osoby. Usiadła i schowała twarz w dłoniach. Głośno westchnęła. Poczuła czyjś dotyka na ramieniu. Był to Natsu.

- Siemka. – powiedział Dragneel.

- Co ty tu robisz? – spytała beznamiętnie.

- Wracam od Gray’a, a ty co tu robisz? – zaśmiał się.

- Nie wiem. – rzuciła i leniwie spojrzała na niego.

- Okej, okej.. – uśmiechnął się i usiadł koło niej.

Brązowooka co chwilę zerkała na ziemię, na niebo i znów na ziemię.

Dragneel zauważył ,że Lucy ma zabandażowaną rękę.

- A to co? – zapytał się zdziwony – Jeszcze na meczu bandaża nie miałaś.

- Zacięłam się nożem. – odpowiedziała krótko.

- Wtedy starczyłby plasterek, nie umiesz kłamać. – zaznaczył zielonooki.

- A domu nie masz? – spytała niemiło.

- A mam. – różowo-włosy wyjął telefon z kieszeni.

- Jak tam sobie uważasz. – Heartfilia dumnie zadarła nosek.

- A to co? – Natsu spojrzał ukradkiem na Lucy.

- Jak to co? – poczuła jak kolega wyprowadza ją z równowagi.

- Ej, haha. – Nastolatek przysunął się bliżej i zaczął patrzeć na nią.

- PRZESTAŃ! – zdenerwowała się.

- Jednak jesteś dziewczyną. – zażartował i uśmiechnął się.

- Spostrzegawczy jesteś.

- No pewnie.

- Nie wiem co sobie właśnie pomyślałeś ,ale..

- Dużo.

- Najwidoczniej.

- Kłamczuszko, to co się stało?

- Aha..

- Mhm.

- Dostałam..

- Jak to?

- Po Polsku nie rozumiesz?

- Rozumiem, rozumiem..

- Po prostu za późno wróciłam do domu, nie mam nawet telefonu i nie miałam jak się z kontaktować z rodzicami i tatko zgasił papierosa na mojej ręce. Chyba ,że chcesz nieprawdziwą historię usłyszeć.

- Niepotrzebnie cię zabierałem..

- Wyszło szydło z worka.

- Przepraszam cię.

Lucy wzruszyła się po tych słowach, kiedy ona usłyszała ostatnio te słowa. Nigdy.

- W porządku? – spytał Dragneel.

- Tak po prostu pierwszy raz mnie ktoś przeprosił.. Ja. – siorbnęła Heartfilia.

- Głuptasie. – chłopak słodko się uśmiechnął – Idziemy stąd. – oświadczył.

- Gdzie? – zapytała blondwłosa cała we łzach.

- Do mnie, na herbatę. – zasugerował Natsu.

- Ale..

- Spokojnie.

*

Szli w kompletnej ciszy, towarzyszył im powiew letniego wiatru. W końcu doszli. Natsu mieszkał w czteropiętrowym bloku. Wpisał kod do klatki i otworzył drzwi. Gestem zaprosił blondynkę ,aby weszła pierwsza.

Zielonooki mieszkał na pierwszym piętrze. Zadzwonił dzwonkiem do drzwi. W drzwiach stanęła różowo-włosa, niska kobieta.

- Mamo przyszedłem z Lucy. – oznajmił.

- Nana gdzie byłeś? – za kobietą stanęła mała dziewczynka.

Miała dwa-trzy latka, włosy miała upięte w słodkiego koka. Patrzyła się na Heartfilię swoimi czarnymi węgielkami.

- Nana? – brązowooka spojrzała pytająco na kolegę.

- Proszę! Wejdźcie. – pani Dragneel uśmiechnęła się promiennie i udała się do kuchni.

Mieszkanie było duże, ściany były pokryte drewnianymi panelami ,a podłoga mechatą wykładziną. Pokój Natsu znajdował się po prawo.

Ściany były szare i brązowe. Pokój był urządzony w stylu minimalistycznym. W rogu stało duże łóżko, a naprzeciwko niego duże biurko z laptopem. Na biurku był syf, milion kubków, zeszyty, ubrania, papierki i talerzyki.

- Sorki za syf.. – Chłopak podrapał się po głowie.

- To nic. – palnęła i rozejrzała się po jego pokoju.

Do pomieszczenia wbiegła młodsza siostra różowo-włosego.

- Nana, mama woła. – oświadczyła i wybiegła.

- Idziemy do kuchni, chodź. – powiedział i udał się z Lucy do kuchni.

Kuchnia była duża, nowoczesna i ładna. Na środku stał stół z paroma krzesłami.

Mama Dragneela postawiła na stół dwie herbaty.

- To dla was, Natsu nie siedź za długo ,bo jutro masz szkołę. – oznajmiła i wyszła.

- Siadasz? – zapytał chłopak i spojrzał na długowłosą.

- Tak.. – mruknęła i usiadła.

- Przeszkadza ci moja siostra? – spojrzał na Heartfilię i usiadł.

- No ,nie.

- No to git.

- Twoja mama jest uprzejma.

- Wiem, heh.. uwielbiam ją. Ona i niunia są dla mnie najważniejsze.

- A tata?

- Zgredek? No też.

- Nie jesteś zmęczony? – spojrzała na niego i wzięła łyk herbaty.

- Trochę.

- Może już pójdę?

- Przestań, jesteśmy przyjaciółmi.

- Natsu?

- Lucy?

- Dziękuję.. – uśmiechnęła się lekko.

- Nie wiem za co ,ale proszę. – odwzajemnił uśmiech.

- Wiesz.. – zaczęła mówić.

- Ej ja idę zdjąć soczewki ,bo mnie oczy niemiłosiernie pieką.. – powiedział szybko i poszedł do łazienki.

Po chwili wrócił.

- Nosisz soczewki? – spytała.

- No tak jakoś wyszło ,że muszę bo bez niezbyt dobrze widzę. – odpowiedział.

- Ooo. – zdziwiła się.

- Taki tam szczegół.

- Skoro tak uważasz.

- Ehhhh.. – westchnął.

- Nana, obejrzyj ze mną baje! – krzyknęła młodsza siostra.

- Nie będziesz miała nic przeciwko, jak pójdziemy do mojego pokoju i obejrzymy z nią ta bajkę?

- Obojętnie.

Obydwoje wstali i poszli z siostrą Dragneel’a do jego pokoju.

- Niuńka, włączysz nam baje? – spytał zielonooki.

- Tiak. – niuńka włączyła bajkę.

Wszyscy usiedli na łóżko i oparli się o ścianę. Młodsza siostra siedziała przytulona do brata. Blondynka siedziała obok.

- Jak ma na imię twoja siostra?

- Diana.

- Ładnie.. – stwierdziła nastolatka i spojrzała na jego siostrę.

Resztę bajki spędzili w ciszy. W końcu dziewczynka, a w raz z nią niespodziewanie brązowooka. Różowo-włosy nie chciał jej budzić. Wyglądała naprawdę słodko. Chciał ją dotknąć, bał się konsekwencji. Wolał nie ryzykować.

Po godzinie obudziła się.

- Na..tsu? – mruknęła w połowie śpiąca.

Chłopak siedział przed komputerem, z telefonem w ręku. W dodatku na biurku leżał jeszcze tablet ,z którego co jakiś czas korzystał.

- Idę do domu. – oznajmiła blondwłosa.

- Samej cię nie puszczę.

- Bez przesady..

- Mój tata nas odwiezie i tak ma nocną zmianę, nie zaszkodzi mu.

- Okej..

Halo, halo .. dzisiaj tak na szybko. Nie chce mi się! Sorki ,że nie dodawałam ale szkoła i wyjścia mnie męczą ;// i w dodatku zaraz znów szkoła, zarżnę się! Eh.. Pozdrawiam c: